Hayat Biriktirmekten İbarettir

Selçuk Altun, son romanı Ardıç Ağacının Altında’da, kibirli ve kadın delisi bir estetin ilginç yaşamını anlatırken kurguyu taşıyan gizemleri, kendi bellek mekanlarını ve entelektüel meraklarını en iyi şekilde kullanıyor.

Annesinin ölümünün ardından dedesi Ratip Sipahi’nin nüfusuna geçerek onun tarafından yetiştirilen Erkan, bir Karadeniz kasabası olan Tirebolu eşrafından dedesinin arzusuyla önce Samsun Maarif Koleji’ne, ardından Boğaziçi Üniversitesi’ne gider. Böylece Selçuk Altun romanın henüz başında, kendi özgeçmişini başkahramanına yansıtarak okuyucuya eserin otobiyografik niteliğini sorgulatmaktadır. Söz konusu aktarımın önemi ve anlamı, roman ancak kendi bütünlüğü içerisinde değerlendirildiğinde berraklığa kavuşur. Yazar, ömür çizgisinin dönemeçlerine sahne olan mekanları ve yerel ilişkileri romanda çok iyi kullanmıştır.

Erkan Sipahi, finans sektöründeki yöneticilik pozisyonundan istifa ederek hali hazırda sürdürdüğü koleksiyonculuğa ve çeşitli sanat eserlerinin ticaretinde komisyonculuğa yönelmiştir. Varlıklı bir çapkın olarak Erkan, bütün çekiciliğini ve gösterişini, koleksiyonuna yeni eserler -bu arada elbette kadınlar- katmak için kullanmaktadır; çünkü onun için “hayat biriktirmekten ibarettir”.

"Ginebra de Vinci"

“Estet”, güzeli en yüce değer addeden ve sanat kavrayışı gelişmiş kimsedir. Bir estet olma iddiasındaki Erkan Sipahi, karısını da Da Vinci’nin bir portresine olan benzerliği nedeniyle sevmiştir. Kısa sürede toplumsal normların dayattığı zoraki bir birlikteliğe dönse de bu evlilik, romanın henüz başında aktarılan bir ölüm haberi ile olay örgüsünün merkezinde yer almaktadır. “Ardıç Ağacının Altında” okuyucusunu, başta cinsiyet olmak üzere aile, kadın-erkek ilişkileri, sosyal statü, ahlak vb. meseleleri düşünmeye itmekte ve yer yer kışkırtmaktadır. Selçuk Altun’un köşe yazılarında da görülebilen bu tavrının birçok okuru rahatsız ettiği açık. Fakat bu rahatsız edici tavrın, benim gibi kimi okurlarını da heyecanlandırdığını söyleyebilirim.

Altun’un “olgunluk eseri” olarak tanımladığı Ardıç Ağacının Altında; koleksiyonerler, ressamlar, şairler hatta bilcümle sanat dalından seçme isimler arasında bir bilinç akışı vaat ediyor. Yazarın kendini tekrar eden karakter ve konu tercihlerine rağmen okuru girdabına çeken bu bilinç akışı, popülerin kıyısında kalan isimleri anlatıya serpiştiriyor. Elbette bu isimlere ve yüzlere; mekanlar, tarihi kişilikler, coğrafya ve kültür eşlik ediyor. Bazı blog ve sözlüklerde dile getirilen, bu serpiştirmenin eğretiliğine ve didaktikliğine ilişkin eleştirilere ben pek katılmıyorum. Her zaman estetik kaygısı olan Selçuk Altun’un, eserlerini bir aydın dürtüsü ile yazdığını, bütün yazı ve romanlarına karakter kazandıranın da bu dürtü olduğunu düşünüyorum.